Naukę hiszpańskiego zaczniemy od poznania alfabetu oraz wytłumaczenia zasad wymowy. Poniżej przedstawiam zarys wymowy, który może Ci się przydać w nauce.
A
– wymowa tak jak polska litera a (el alma, alto)
B
– wymawiamy jak polskie b na początku wyrazów, po pauzie, po literze m oraz n (barco, ambas)
– w pozostałych przypadkach b wymawiamy pomiędzy polskim b i w tworząc szczelinę między wargami, jest to „b szczelinowe” ( árbol, vivir)
C
– generalnie wymawiane jest jak polskie k, gdy występuje przed spółgłoskami oraz samogłoskami a, o, u ( ca wymawiamy ka, co wymawiamy ko, cu wymawiamy ku, np. casa, cuando)
– w przypadku gdy po c występują samogłoski e, i i tworzą zestawienia wyrazów ce, ci wymawiamy je jak angielskie th w wyrazie think. Aby otrzymać odpowiedni dzwięk należy umieścić język między zębami (cinco)
– na Wyspach Karaibskich, w hiszpańskich prowincjach Andaluzji, Ekstermadurze oraz w całej Ameryce Płd. c stojące przed e oraz i wymawia się jak polskie s (cinco, cenicero, cero, cine)
CH
– obecnie nie jest już literą alfabetu, a jedynie zestawieniem spółgłosek mających swoje charakterystyczne brzmienie. Hiszpańskie ch wymawiamy jak polskie ć, np. w wyrazie ćma (chaleco, cheque, cuchara, chica)
D
– w większości przypadków d wymawiane jest jak tzw. „d szczelinowe”, powstaje ono w momencie, gdy powietrze wypuszczamy z ust przez niewielką szczelinę znajdującą się pomiędzy czubkiem języka, a górnymi zębami. Wyjątkiem są przypadki gdy d występuje na początku wyrazu oraz po spółgłoskach l i n wtedy wymawiamy je po prostu jak polskie d. Szczególnym przypadkiem wymowy litery d w języku hiszpańskim jest sytuacja gdy występuje ono na końcu wyrazu gdzie wymawiane jest bardzo słabo lub praktycznie się go nie wymawia (ciudad, Madrid)
E
– gdy występuje w sylabie otwartej (tj. nie zakończonej spólgloska) jak również w sylabach zamknietych przed d, m,n,s, z wymawiane jest w sposób przypominający francuskie é w wyrazie bébé lub angielskiego e w wyrazie ten (lee, pared, esto, pez, siempre).
– w pozostałych przypadkach tzn. w większości sylab zamkniętych jak również w sylabach otwartych występujących na początku wyrazu przed r i rr wymawia się je tak jak polskie e.
F
– jak w języku polskim
G
– generalnie wymawia się jak w języku polskim, jednak istnieją pewne wyjątki od tej reguły. Najczęściej spotykanym wyjątkiem jest sytuacja gdy g występuje przed samogłoskami e, i tworzy wtedy złożenia ge, gi które wymawiamy odpowiednio jak polskie he, hi (h jest tutaj gardłowe) np. gente wymawiamy jak hente , gitano jak hitano.
– w sytuacjach gdy pomiędzy g a e lub i występuje u, czyli gdy mamy gue, gui u jest nie wymawiane, np. guerra czytamy gerra
– gdy po g występują samogłoski a,o,u wymawiamy je tak jak polskie g np. gato czytamy gato
H
– w języku hiszpańskim jest nieme i nie wymawiamy go w 99% przypadków
I
– czytamy jak polskie i
J
wymawiamy jak polskie h gardłowe, bardzo charczące (joven)
K
– wymowa jak w języku polskim, jednak sama głoska występuje w języku hiszpańskim bardzo rzadko, np. w wyrazach zapożyczonych z języka greckiego.
L
– wymawiamy jak w języku polskim
LL
– podobnie jak CH do niedawna uważane za jedną z liter alfabetu jest obecnie złożeniem dwóch spółgłosek l. LL wymawia się najczęściej pomiędzy polskim j, ź. W krajach Ameryki Południowej takich jak Urugwaj czy Argentyna jego wymowa jest twardsza zbliżona do ź, ż. (bello, lluvia)
M
– czytamy tak samo jak polskie m.
N
– generalnie czytamy tak samo jak polskie n.
– wyjątkiem są wyrazy, w których n stoi przed głoską f, b oraz v. Czytamy wtedy jak polskie n, np. enfermera [emfermera]
ñ
– czytamy jak polskie ń.
O
– czytamy jak polskie o.
P
– wymawiamy jak w języku polskim (pelo, puerto)
– wyjątek stanowi występowanie p na początku wyrazu przed spółgłoską s. P jest wtedy nieme.
Q
– wymowa podobna do polskiego k. W języku hiszpańskim występuje w grupach que, qui które wymawiamy pomijając u jako odpowiednio ke, ki.
R
– wymawiane w sposób bardzo podobny do polskiej wymowy r, aczkolwiek hiszpańska wymowa jest znacznie mocniejsza, bardziej wibrująca szczególnie gdy występuje jako podwójne rr oraz gdy r znajduje się na początku wyrazu lub po spółgłoskach l, n, s. (correr czytamy jak korrer)
S
– wymawiane jest podobnie jak w języku polski. Niekiedy zamiast s stosuje się wymowę zbliżoną do sz (el suelo)
T
– wymowa tej głoski odpowiada wymowie polskiego t (tarde)
U
– wymawiane jak w języku polskim.
– nie jest nigdy wymawiane w grupach „gue”, „gui” (odpowiednio ge, gi) oraz „que”, „qui” (odpowiednio ke, ki). Sytuacja ta niedotyczy wyrazów zapożyczonych gdy nad u znajdują się dwie kropeczki tak jak ma to miejsce w języku niemieckim.
V
– wymawiamy tak jak hiszpańską B. Więcej, patrz B.
W
– litera ta występuje jedynie w wyrazach pochodzenia obcego np. whisky, western i wymawia się jak angielskie w.
X
– wymawiamy jak w języku angielskim (texto czytamy [teksto])
Y
– wymowa bardzo zbliżona do hiszpańskiego LL (patrz wyżej) czyli wymowa pomiędzy j a ź.
– gdy występuje jako spójnik wymawiamy krótko jak polskie i, natomiast na końcu wyrazów jak polskie j.
Z
– wymawiamy podobnie do angielskiego th w wyrazie think.
– w hiszpańskiej Andaluzji, na Wyspach Kanaryjskich oraz w Ameryce Łacińskiej wymawia się jak s.
Chcesz dowiedzieć się więcej? Zapraszam na kurs języka hiszpańskiego przez Skype. Szczegóły znajdziesz tutaj.