Mówi się, że muzyka to język uniwersalny, rozumiany przez wszystkich. Dlatego też, dzisiaj będzie trochę muzycznie – nauczymy się podstawowych pojęć z tego zakresu.
Tłumacząc teksty niekiedy tracimy swój jakże cenny czas na poszukiwania jakiegoś konkretnego słownictwa. Nie mam na myśli słownictwa bardzo specjalistycznego, ale takie pojęcia co to niby każdy zna (przynajmniej w swoim języku). Niemniej jednak nawet najwprawniejszym tłumaczom zdarza się utknąć przy terminach, które na pierwszy rzut oka wydają się oczywiste. Bo, na przykład, jak Hiszpanie mówią na klucz wiolinowy? A taki bemol, krzyżyk?
Ok, zacznijmy od nazw nut. Istnieją dwa systemy czytania nut: solmizacyjny i literowy. W Polsce muzycy używają systemu literowego, czyli: c, d, e, f, g, a, h, c. W Hiszpanii stosuje się system solmizacyjny, czyli:
Mimo, że nuty na obrazku napisane są więlką literą, po hiszpańsku pisze się małą.
Nuty (notas) zapisuje się na pięciolinii, czyli pentagrama.
Każda nuta ma przyporządkowaną sobie wartość rytmiczną, czyli czas trwania: cała nuta (redonda), półnuta (blanca), ćwierćnuta (negra), ósemka (corchea), szesnastka (semicorchea), trzydziestodwójka (fusa) i sześćdziesięcioczwórka (semifusa).
Również każda pauza (czas trwania ciszy, silencio) ma taki sam okres trwania jak odpowiadająca jej nuta (cała pauza, pauza półnutowa, ćwierćnutowa, ósemkowa). Po hiszpańsku wygląda to tak:
Na początku pięciolinii zapisuje się klucz (clave) wiolinowy (de sol) lub basowy (de fa):
Każdy dźwięk można obniżyć za pomocą bemola (bemol) lub podwyższyć za pomocą krzyżyka (sostenido):
A na koniec obsada orkiestry symfonicznej:
Chcesz dowiedzieć się więcej? Zapraszam na kurs języka hiszpańskiego przez Skype. Szczegóły znajdziesz tutaj.
Natomiast, aby mieć pewność, że tłumaczenie na język hiszpański jest wykonane z należytą starannością, należy je zlecić odpowiedniemu tłumaczowi. Osoba taka powinna mieć nie tylko odpowiednie wykształcenie, ale również doświadczenie.
